Suriname in de schijnwerpers: de tragikomedie van deze week (17)
| | Door: Redactie
Suriname is op een roze wolk. De Anthony Nesty Sporthal was propvol, het paleis glom als nooit tevoren en het volk kreeg een nieuwe president: mevrouw Jennifer Geerlings-Simons, strijdlustig, stijlvol en zichtbaar ontroerd. Het volk kreeg ook een nieuwe regering.
Nou ja… nieuw… Het lijkt op een refurbished model: glimmend aan de buitenkant, maar als je goed kijkt zie je vertrouwde krasjes, oude software en de batterij is al half leeg. Toch spreekt Simons vol vuur: “Ik neem een taak op me die alles van mij zal vragen.” De natie applaudisseert. Sommigen uit hoop. Anderen omdat ze denken dat er eindelijk
Na haar inauguratie beloofde onze nieuwe president rechtvaardigheid, participatie en een eerlijke verdeling van de oliekoek. Er werd afgesloten met Dobru en Shrinivási, want wanneer het asfalt loslaat, de SRD afglijdt en de hoop verdampt, blijft alleen het woord nog over.
Maar terwijl Simons later het “pad van verandering” betrad, stond achter haar een stoet van ministers van wie een aanzienlijk deel in de vorige seizoenen ook al meespeelden. De ABOP, PL en NPS zijn als die Telesur-routers: je blijft ze herstarten, maar echt beter wordt het signaal niet. Maar goed, het nieuwe kabinet is bijna compleet.
Opdrachten alleen van de president
Simons benadrukte tijdens de beëdiging dat alleen zij opdrachten geeft. “Niemand mag uw naam gebruiken om zaken te doen,” zei ze streng. Je zou bijna denken dat Suriname plots transparant wordt. Maar toen kwam de bestuurskundige Van der San, die de beëdiging illegaal verklaarde vanwege een gemist presidentieel besluit. Suriname: waar je een land kan besturen zonder begroting, maar niet zonder paraaf op de juiste plek.
De Assemblee is geen verlengstuk
Voorzitter Adhin van De Nationale Assemblee hield een vurige toespraak over democratie. “Het parlement is geen verlengstuk van de regering!” riep hij, terwijl zijn coalitiegenoten net hadden gezworen om loyaal te zijn aan diezelfde regering. We noemen het in Suriname “checks and balances,” maar het is eigenlijk meer “beloften en balansoefeningen.”
Zwarte schapen, witte vlekken
Bij de VHP is het grote zoekspel begonnen: wie heeft het gedaan? Ex-minister Nurmohamed en fractieleider Gajadien zijn verwikkeld in een verbaal duel dat live op tv wordt uitgevochten alsof het een Summercamp UFC-gevecht is. “Huichelaar!” “Rommelmaker!” “Laf!” “Ik kan boekjes opendoen!” riepen ze heen en weer. De VHP zoekt zichtbaar een zondebok voor haar verkiezingsnederlaag. Wie het wordt? Vermoedelijk degene met het slechtste mediaplan.
Santokhi’s afscheid zonder vertrek
En dan was daar het afscheidsmoment van Chan Santokhi, die ons toesprak alsof hij net een afscheidsmusical had opgevoerd. “Mijn afscheid is geen afscheid van Suriname,” zei hij, met de melancholie van een zanger die hoopt op een reünietour. In de coulissen stuurde hij nog snel een CLAD-rapport door naar de PG, over niemand minder dan Bronto Somohardjo. De man is een wandelende politieke saga. Eerst beschuldigd, dan ontslagen, dan opnieuw voorgedragen als minister, maar uiteindelijk liever in het parlement om Santokhi te “terroriseren met zijn stem.” Bronto koos uiteindelijk voor een stoeltje in het parlement, niet uit angst, maar omdat hij daar "gevaarlijker" is. Oftewel: “Santokhi heeft mij BiZa afgepakt, maar Allah gaf mij een microfoon terug.”
Onderwijs: chaos met extra bijles
Ex-minister Peneux, inmiddels vaste spreker in het panel "Ik zei het toch", verklaart het onderwijs tot “totale chaos”. Als 26% HAVO en 45% VWO slagen, moet je je afvragen of we nog een onderwijssysteem hebben of gewoon een nationale afwijzingsmachine. Het eindexamen lijkt nu vooral bedoeld om ouders te trainen in het omgaan met teleurstellingen. Intussen zwaait minister Ori af met een tevreden glimlach, alsof hij zojuist zijn huurauto zonder krasjes heeft ingeleverd. Maar zijn opvolger Currie is er nog niet. Hij is uitlandig. Naar verluidt op zoek naar een klaslokaal met bevoegd personeel.
Ondertussen stapt Ivan Fernald boos uit de NPS. Niet gekozen, niet gewaardeerd, wél jarenlang gewerkt. Assen noemt zijn vertrek “een gemiste kans.” Anderen noemen het “klassiek Surinaams partijbeleid.”
Wat leerden we deze week? Dat verandering begint met poëzie, maar eindigt met dezelfde ministers. Dat transparantie wordt afgekondigd met woorden, maar begraven in partijstructuren. De Nationale Assemblee graag kritisch is, zolang niemand in de coalitie zich aangesproken voelt.
Suriname blijft schitteren in zijn eigen politieke theatershow. Volgende week in aflevering 18: komt Dirk Currie terug van zijn werkvakantie? Mag Gajadien zijn boekje opendoen? En wordt Paul eindelijk backstage gezet? Stay tuned.
Khalid Saboerali
| | Door: Redactie
