HENK FRASER IN SURINAME | ASSISTENT-BONDSCOACH UIT LIEFDE VOOR ZIJN GEBOORTELAND
| united news | Door: Redactie
Foto: Henk Fraser in de technische staf van Suriname, voor het duel met Panama. | Bron: De Volkskrant
Het Surinaams elftal is de laatste fase van de WK-kwalificatie begonnen met een zwaar bevochten 0-0-gelijkspel tegen Panama.
Maandagavond volgt een uitwedstrijd tegen El Salvador. Als assistent van bondscoach Stanley Menzo voorziet Henk Fraser de selectie van nieuwe impulsen.
‘Kort terugleggen, zonder stuit. Je duwt de bal als het ware. Ja lekker, Richie!’ De stem van Henk Fraser schalt door het lege Franklin Essed-stadion in Paramaribo tijdens een trainingsvorm waarbij vier spelers continu in beweging zijn. Fraser bedoelt vleugelspeler Richonell Margaret, tegenwoordig spelend voor Go
Fraser had dan ook nauwelijks bedenktijd nodig toen bondscoach Stanley Menzo en manager Brian Tevreden hem polsten voor de positie van assistent-coach bij Natio. Al waren er ‘een paar interessante aanbiedingen’: van twee clubs in het Midden-Oosten en een in Azië.
Uiteindelijk gaf de gezondheid van zijn 84-jarige vader de doorslag. Nadat Fraser hem in juni was komen
De zesvoudig Oranje-international heeft nooit een carrièreplan uitgestippeld: ‘Ik merk altijd wel wat er mijn pad komt en maak mijn keuzes op gevoel en vanuit mijn hart. Als speler ging ik telkens een stapje omhoog. Sparta, Roda, Feyenoord. Ik had naar het buitenland gekund: Real Sociedad, Montpellier of Borussia Dortmund. Maar ik koos voor Feyenoord, vooral vanwege de supporters. Financieel was dat misschien de domste beslissing die ik ooit heb gemaakt. Maar spijt? Welnee. Ik ben gezegend als mens en als voetballer, zeker in een tijd waarin mensen je in een hokje willen duwen. Eigenlijk heb ik nooit keuzes hoeven maken. Niet in relatie tot kleur, geloof of land. Ik leef mijn leven zoals ik het wil. En mijn liefde voor Nederland en Suriname is even groot.’
‘Andere normen en waarden’
Als trainer van onder meer ADO Den Haag, Vitesse en Sparta merkte Fraser vaak genoeg dat hij lang niet alles in de hand had. Hij kreeg te maken met mensen die ‘veel macht hadden’ en liet zich vooral leiden door de vertrouwensband met technisch directeuren als Mo Allach bij Vitesse en Henk van Stee bij Sparta die hem in bescherming namen bij mindere resultaten. Maar hij ontwaarde ook een spel met ‘andere normen en waarden’, waar hij eigenlijk te eerlijk voor was. Want Fraser kon na afloop van een wedstrijd broodnuchter zijn medeleven met de toeschouwers betuigen als die in zijn ogen een beroerde middag hadden beleefd: ‘Dat is de les die ik nooit geleerd heb. Misschien had ik me op die momenten moeten inhouden. Het mooier voordoen dan het was. Soms hoor je een trainer zeggen dat zijn ploeg vooral aanvallend voetbal heeft gespeeld. Ook al was er vrij weinig van te zien geweest, het werd toch door de meeste mensen aangenomen. Misschien had ik daar slimmer in moeten zijn. Maar in principe heb ik nergens spijt van.’
Vier maanden na zijn laatste wedstrijd met RKC heeft Fraser geen heimwee naar het dagelijkse ritme van een clubcoach. ‘Eerlijk, ik kan goed zonder een functie als hoofdtrainertje. Al wil dat niet zeggen dat ik daar niet meer voor open sta. Ik zou graag nog een keer ergens bondscoach willen zijn, maar daar heb ik geen vooropgezet plan voor, zo zit ik niet in elkaar.’
Binnen de technische staf van Natio richt Fraser zich op het ondersteunen van de spelers en sparren over tactische keuzes. ‘Jongens die niet of weinig in actie komen hebben vaak de neiging om het te laten liggen tijdens zo’n week bij de nationale selectie. Ik probeer hen dan zo ver te krijgen zich in de kijker te spelen. Een trainer heeft geen persoonlijke voorkeuren en kiest voor de speler in vorm.’
Niveauverschil te groot
Bij het bepalen van de opstelling zou wedstrijdritme een leidraad moeten zijn, maar het lastige is dat zeker de helft van de spelers binnen de Surinaamse selectie niet wekelijks in de basis staat bij hun club. Dan lijkt het logisch om de beste voetballers uit de lokale competitie een kans te geven. Maar daar is het niveauverschil met de Europese profs te groot voor, bevestigt Fraser: ‘Toch hebben we de lokale jongens er graag bij. Ze moeten zich optrekken aan het profniveau, de anderen onder druk zetten en bij elke interlandperiode progressie maken. De kunst is om het Surinaams voetbal op beide fronten te ontwikkelen. We willen het WK halen en dan stellen we de beste spelers op.’
Dat dit vooralsnog ten koste gaat van de lokale talenten schiet een deel van het Surinaamse publiek in het verkeerde keelgat. Een lastig dilemma, erkent Fraser: ‘Het is tweeledig. Je kunt het gevoel hebben dat je hun ontwikkeling frustreert, terwijl we ons tegelijkertijd mondiaal willen manifesteren. Ik vind het noodzakelijk om die jongens verder te helpen want ze zijn ons net zo veel waard. Maar zijn ze in staat om binnen deze selectie versneld te groeien?’
Hoe schat Fraser de kans in dat Suriname zich plaatst voor het WK-eindtoernooi? Op papier is Panama de sterkste tegenstander, als nummer twee van de Concacaf-ranking, na Mexico maar vóór Canada en de VS, in een groep met verder El Salvador en Guatemala: ‘Pittige tegenstander, Panama, dat hebben we donderdag wel gezien. Volop kansen, over en weer; dan is een gelijkspel een logische uitslag. We zijn minstens gelijkwaardig, zolang wij maar beseffen welke kwaliteiten we in huis hebben. Deze selectie is al een behoorlijke tijd samen. De spelers zijn vrijwel altijd bereid om deze kant op te komen omdat ze dolgraag voor Suriname willen spelen; dat merk je aan alles. En door die continuïteit gaat het niveau telkens omhoog.’
SPORT
| united news | Door: Redactie
