Vandaag is het precies twee maanden geleden dat de nieuwe regering onder leiding van Jenny Simons aantrad. Voor velen voelt het alsof er veel meer tijd voorbij is gegaan. In korte tijd
is er veel gebeurd, maar de grote problemen van het land laten zich niet met een toverstok oplossen. Ook is er nog weinig te merken van dat 'het systeem' is veranderd, zoals beloofd. De realiteit in de winkels laat zich elke dag voelen: de prijzen zijn niet gedaald, integendeel. September is voor de meeste gezinnen een dure maand. Schoolspullen moeten worden aangeschaft, kinderen die thuis zijn kosten extra geld en vakantie vieren is voor velen al lang geen optie meer. De middenklasse is de afgelopen jaren verder verarmd en de armen zijn nog armer geworden. Een kentering in die ontwikkeling laat
nog op zich wachten.Wat wél opvallend snel gaat, is het vervangen van mensen in belangrijke functies. Het gebeurt echter selectief. Onder de vorige regering maakten ABOP en PL deel uit van de coalitie, en in de beginfase ook de NPS. Toch zien we dat de huidige schoonmaakacties zich vooral richten op ministeries die eerder door de VHP werden geleid. Tot nu toe heeft dat geen tastbare resultaten opgeleverd. En ondertussen blijven andere misstanden grotendeels buiten beeld. Het ministerie van GBB, waar jarenlang ernstige problemen speelden, moet nog steeds grondig worden aangepakt. Corruptie heeft daar een lelijk gezicht! Ook de goudsector lijkt met zijden handschoenen te worden benaderd, terwijl iedereen weet hoe groot de belangen daar zijn.De beloofde transparantie is nog niet zichtbaar. Wanneer iemand vervangen wordt, hoort het volk te weten of dit gaat om politieke invulling of om daadwerkelijke misstanden. Dat onderscheid maken is cruciaal voor vertrouwen. Zonder die duidelijkheid blijft de indruk bestaan dat het oude systeem gewoon voortduurt, maar dan onder een nieuw etiket.In deze eerste twee maanden is ook duidelijk geworden dat de president sterk leunt op een kleine kring partijgenoten met aanzienlijke macht en invloed. Het gevaar is dat hierdoor opnieuw selectieve belangen zwaarder wegen dan het algemeen belang. Er zouden dingen anders aangepakt worden, zo werd beloofd. De open sollicitatieoproep voor RvC’s bij SLM, BGVS en SZF gaf aanvankelijk hoop, maar tegelijk zien we dat strategische staatsbedrijven gewoon weer via de politieke lijn worden ingevuld. Hetzelfde geldt voor de benoeming van districtscommissarissen. Velen zijn nauwelijks berekend op hun taak, maar al wel in functie benoemd. Zulke keuzes ondermijnen de geloofwaardigheid van de belofte dat het anders zou gaan.
Twee maanden lijkt kort, maar het is ook lang genoeg om een toon te zetten. Burgers weten dat de problemen groot zijn en tijd nodig hebben om opgelost te worden. Maar juist de manier waarop benoemingen, onderzoeken en transparantie nu worden aangepakt, bepaalt of er vertrouwen groeit in deze regering. En dat vertrouwen is kwetsbaar. Er wordt te veel gecommuniceerd via eenzijdige sociale mediakanalen, waar voor eigen parochie wordt gepredikt. Oude patronen duiken weer op, en mensen voelen dat haarfijn aan. Het is precies dat gevoel dat de hoop op vernieuwing kan breken, als er niet snel en zichtbaar een andere weg wordt ingeslagen.
Nita Ramcharan
