Column: Waar was de hulp toen het nog kon?
| starnieuws | Door: Redactie
Tien doden. Inclusief de dader.Een drama in Richelieu dat de wereldpers haalt en ons als samenleving in de spiegel doet kijken. Niet alleen om wat er is gebeurd, maar vooral om wat
níet is gebeurd.Vanaf het begin ging hier te veel mis.Een man krijgt de zorg over vijf jonge kinderen nadat de moeder het gezin verlaat. De situatie escaleert. Spanningen lopen op. Signalen zijn er. Mensen in de inner circle wisten dat het fout kon gaan. En toch kwam er geen hulp waar die het hardst nodig was.Waar konden betrokkenen terecht?Wie bel je in Suriname als de nood hoog is, maar het nog geen misdaad is? Is er een hulplijn die dag en nacht bereikbaar is? Een instantie die niet wegkijkt, niet doorverwijst, maar ingrijpt? Dit drama laat pijnlijk zien dat deze
vangnetten óf ontbreken, óf niet functioneren. Acute hulp ontbreekt zelfs wanneer een slachtoffer zich tot de politie wendt, omdat er geen directe opvang is voor mensen in crisis.Een ruzie mondt uit in een massamoord. Kinderen worden slachtoffer. Buren die te hulp schieten eveneens. Wat rest is ontzetting - en een collectief gevoel van falen.Na het bloedbad wordt de verdachte aangehouden. De politie zegt genoodzaakt te zijn geweest gericht te schieten omdat de man bedreigend was en zich niet wilde overgeven. Hij wordt naar de Spoedeisende Hulp gebracht, behandeld en vervolgens ingesloten. En dan gebeurt het onvoorstelbare: de verdachte overlijdt in een politiecel door zelfdoding, met gebruikmaking van verbandmateriaal.Hoe is het mogelijk dat iemand die onder verantwoordelijkheid van de Staat is opgesloten, in een politiecel kan overlijden?De officiële politielezing roept meer vragen op dan zij beantwoordt. Waarom is iemand met schotwonden, in een zware psychische crisis, direct na behandeling uit het ziekenhuis ontslagen? Welke observatie- en veiligheidsprotocollen zijn toegepast? Wie heeft beslist dat hij celwaardig was? En wie droeg op dat moment de verantwoordelijkheid?Dit gaat niet om sensatie, maar om institutioneel falen. Op meerdere momenten. Door meerdere diensten. Sociale zorg, geestelijke gezondheidszorg, politie, justitie - niemand kan hier de handen in onschuld wassen.Het is te gemakkelijk om achteraf te spreken over ‘onvoorziene omstandigheden’. Dit drama was geen blikseminslag bij heldere hemel. Het was een keten van gemiste kansen, gebrekkige coördinatie en falende preventie.Suriname moet zichzelf nu de ongemakkelijke vragen durven stellen.Niet morgen. Niet door na de feestdagen op 2 januari een Dag van Nationale Rouw af te kondigen. Niet na de begrafenissen. Nu!Waar kunnen mensen naartoe voordat het escaleert?Wie grijpt in bij signalen van overbelasting, geweld en wanhoop?En hoe garanderen we dat iemand die van zijn vrijheid is beroofd, ook daadwerkelijk veilig is — hoe ernstig zijn daden ook zijn?Rouw vraagt stilte.Maar gerechtigheid en verantwoordelijkheid vragen stem.Dit drama mag niet eindigen in medeleven alleen. Als hier geen lessen uit worden getrokken, falen we opnieuw. En dat kunnen we ons — als samenleving — niet meer permitteren. De tijd van mooie woorden en krokodillentranen is voorbij wanneer het kalf al verdronken is.
Wie dit jaar zo afsluit, kan het nieuwe jaar alleen binnengaan met één opdracht: beter zorgen voor elkaar, vóórdat wanhoop opnieuw verandert in onherstelbaar verlies.
Nita Ramcharan
| starnieuws | Door: Redactie
